“We worden hier zó blij van. Wij genieten van alle educatie die we aan de kinderen geven en zij vinden dit de allerleukste les van de week. Dit vertelde Bernadet van Vliet die samen met onder andere Marja van Steijn wekelijks te vinden is in de Schooltuinen van Park Rusthoff.
“Vanaf maart tot eind september zijn de vrijwilligers van de Schooltuinen wekelijks hier te vinden,” vulde Marja aan. “In maart is de eerste zaailes en gedurende het hele voorjaar en de zomer worden hier plantjes gekweekt. Kijk daar staan bijvoorbeeld aardbeienplanten. Die zijn best al groot.” Het enthousiasme van beide dames was duidelijk merkbaar. Bernadette liet weten dat alle kinderen een eigen tuintje hebben. “Dat zijn er nu dus 136 en de kinderen hebben er veel plezier in om in “hun” tuin bezig te zijn.” Even later werd merkbaar wat daar mee bedoeld werd. Een groepje leerlingen kwam de tuin in rennen, stelden wat interessante vragen en stoven daarna op de al klaar gelegde radijzen af. “Dit is lekker, een beetje bitter maar heerlijk!” liet een leerling spontaan weten.
In de Heemtuin was het goed toeven. Eigenlijk een kleurig paradijsje midden in het dorp. Vooral op deze zondag deden de struiken en planten er alles aan om de aandacht van de bezoekers te trekken. Bep van de Vlugt, Jeanette Zelvelder en Afra Rozemeijer wisten veel te vertellen over het groen in de Heemtuin. Bep: “Maar Danusia Hendrikzs is eigenlijk onze leermeester. Zij weet echt álles over de tuin die in 2004 werd aangelegd. We werken nu met een tiental vrijwilligers en we zijn hier om de twee weken op zaterdagochtend aan het werk.” De bijna serene stille in dit mini-natuurgebied werd even onderbroken door jeugdige bezoekers. Beladen met een prikbord met daarop een papier waarop een speurtocht was uitgezet, stormden ze de tuin binnen. “Weet u waar het onze-lieve-vrouwen-bedstro bloeit?” was de vraag. Ook daar wist Danusia uiteraard het antwoord op.
Ook rond paviljoen het Sassennest was het gezellig druk. De ezels Sisco en Gijs mochten worden uitgelaten door de liefhebbers en de twee hadden dan ook zeker niet te klagen over het gebrek aan belangstelling. Ze werden druk geknuffeld en geaaid. De schaapscheerder was rond 13.30 uur aan het werk te zien en even voor de klok van 14.00 uur hadden de dames “schaap” een metamorfose ondergaan. Aan het geblaat was niet te horen of ze nu blij of juist níet waren met hun pas geschoren, dus “blote“ velletje. De wol werd in zakken gedaan voor nadere bewerking later. Wolspinster Leonieke zat met een grote glimlach achter haar spinnenwiel en vertelde: “Dit is een heel rustgevende hobby. Ik heb er zelfs destijds een cursus in gevolgd. Zo geweldig om te doen.” Ze liet een stukje breiwerk zien en twee bezoeksters lieten weten dat het spinnen in hun jeugd heel gewoon was. Weer wat geleerd.
Imker Jan van Ruiten kon zijn verhaal goed kwijt aan jong en wat ouder over het leven van hommels en bijen. Bijzondere aandacht trok het schitterende veldboeket dat hij in een vitrinekast had gezet. De jeugd genoot met name van het maken van waskaarsen. Medewerksters van Trias Kinderopvang vertelden de kinderen op een heel geduldige manier over het wel een wee van bijen. Daarna mochten de kinderen zelf een papieren bij (met voelsprieten) knutselen. Leuk om die kleintjes, soms met tong uit de mond, zo ingespannen bezig te zien met hun kunstwerk.
Tel daarbij de gastvrijheid van de mensen van het Sassennest, de inzet van alle andere vrijwilligers, mensen die Park Rusthoff een warm hart toedragen en een stralend lentezonnetje aan de hemel. Zo’n dag kon toch niet meer stuk?